Aktualności

Status praw do nieruchomości może mieć różne formy. Nasz blog nieruchomości wyjaśni Wam jakie możemy wyróżniać formy prawne:

 

• WŁASNOŚĆ

 

Mienie to własność i inne prawa majątkowe.(art. 44 k.c.). Obejmuje ogół praw majątkowych. Jest to, więc zbiorcza nazwa ogółów podmiotowych praw majątkowych (bezwzględnych i względnych) i względnych praw pozostałych. Mienie obejmuje wyłącznie aktywa. Ustawy i zasady współżycia społecznego określają granice wykonywania praw własności. W stosunku własności jak w każdym innym stosunku prawnym występuje uprawnienie i odpowiadający mu obowiązek. Uprawnionym jest właściciel, którym może być każda osoba fizyczna lub prawna, a zobowiązanym do nienaruszania praw własności – każdy inny podmiot prawa. Ze względu na to, że prawa rzeczowe, czyli własność należą do tzw. praw bezwzględnych wynika z nich powszechny obowiązek nie czynienia niczego, co by było sprzeczne z ich treścią. Prawo własności nie daje właścicielowi nieograniczonej władzy nad rzeczą (ius infinitum). Granice tej własności wyznaczają przepisy prawa, zasady współżycia społecznego oraz społeczno - gospodarcze przeznaczenie tego prawa. Zasadniczy trzon treści prawa własności stanowi uprawnienie właściciela do korzystania
z rzeczy i rozporządzenia nią. W ramach rozporządzenia ( ius disponendi) właściciel może przenieść prawa własności rzeczy (art. 155 k.c.), rozporządzić nią (art. 941k.c), obciążyć własność rzeczy przez ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego np. użytkowania lub obligacyjnego np. najmu czy dzierżawy.

Własność jest prawem bezwzględnym i z zastrzeżeniem nielicznych wyjątków np. odrębnej tzw. „podzielnej w czasie” własności budynków na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie, jest to prawo nieograniczone terminem.

Przepis art. 143 k.c. ogranicza jednak zasięg praw własności jej właściciela zarówno w głąb ziemi jak i nad jej powierzchnią do jego uzasadnionych potrzeb, które są zależne od charakteru i przeznaczenia gruntu.

• PRAWO SĄSIEDZKIE

Sąsiedztwo nieruchomości gruntowych stwarza możliwość wzajemnego oddziaływania ich na siebie, także wówczas, gdy nie graniczą ze sobą. Sąsiednia
w rozumieniu art. 144 k.c. jest każda nieruchomość znajdująca się w zasięgu immisji. Dlatego sposób korzystania z nieruchomości gruntowych sąsiadujących ze sobą i stosunki prawne między właścicielami takich nieruchomości zostały uregulowane w przepisach art. 144-145 k.c., które w literaturze określa się, jako prawo sąsiedzkie. Sąsiedztwo gruntów stanowi szczególne pole do kolizji interesów właścicieli nieruchomości, mających często konfliktowy charakter. Zapobieganie takim konfliktom regulują wspomniane przepisy prawa sąsiedzkiego. Wzajemne oddziaływanie na siebie określa się mianem „immisja”. Immisje mogą być bezpośrednie lub pośrednie; w ramach tych ostatnich wyróżnia się pozytywne i negatywne. Rozróżnia się też immisje materialne i niematerialne. Przy immisjach bezpośrednich działania lub skutki zaniechania obejmują cudzą nieruchomość np. w razie skierowania za pomocą własnego urządzenia, nadmiaru wody opadowej na grunt sąsiedni, są one wiec zbliżone do fizycznej ingerencji w cudzą własność i jako takie na podstawie art. 140 k.c. zakazane, oczywiście z zastrzeżeniem wyjątków ustawowo przewidzianych. Przy immisjach pośrednich działania właściciela są dokonywane na nieruchomości własnej i zwie się je pozytywnymi, jeżeli ich skutki przenikają wprost na nieruchomość sąsiada- np. przykre zapachy, gaz, postawienie pasieki w pobliżu granicy nieruchomości sąsiedniej, bądź negatywnymi, jeżeli tamują przenikanie np. światła słonecznego na nieruchomość sąsiada

Przy ocenie zastosowania art. 144 k.c. decyduje rozmiar zakłócenia, więc skutek a nie intensywność wywołującej go przyczyny. Zakłócenie jest dopuszczalne w granicach przeciętnej miary. W takim zakresie każdy właściciel powinien się z nim liczyć. W życiu sąsiedzkim nie jest, bowiem możliwe jego wyeliminowanie.

Bezpośrednim przepisem stosującym ograniczenia jest, art. 147 k.c. dotyczący robót ziemnych prowadzonych w sposób zagrażający utratą oparcia sąsiednich nieruchomości. Przesłanką powstania roszczenia z tego przepisu jest wystąpienie zagrożenia utraty oparcia, którego źródłem mogą być tylko roboty ziemne, bez względu na winę właściciela. Dla powstania tego roszczenia nie ma znaczenia, że roboty te są wykonywane na podstawie pozwolenia np. budowlanego czy wodno-prawnego. Ciężar wykazania stanu zagrożenia spoczywa na właścicielu nieruchomości sąsiedniej, występującym z powództwem negatoryjnym na podstawie art. 222 § 2 k.c. w związku z art. 147 k.c.. Przedmiotem zagrożenia jest każda nieruchomość (gruntowa, budynkowa) w rozumieniu art. 46 § 1k.c.. Utrata oparcia lub zagrożenie nią może polegać na usuwaniu się mas ziemnych, grożących zarysowaniem lub pęknięciem ścian budynku. W razie powstania szkody spowodowanej naruszeniem zakazu z art. 147 k.c. przysługuje roszczenie odszkodowawcze na zasadzie winy.

• WSPÓŁWŁASNOŚĆ

Współwłasność nieruchomości występuje w przypadku, gdy własność jednej rzeczy przysługuje kilku osobom (art. 195 k.c.). Współwłasność nieruchomości może mieć postać współwłasności w częściach ułamkowych (idealnych) albo współwłasności łącznej. Współwłasność ułamkową regulują przepisy działu czwartego księgi drugiej Kodeksu cywilnego (art. 195-221), współwłasność łączna może powstać tylko z określonych stosunków prawnych, na podstawie przepisów regulujących te stosunki.

Nie można obciążyć udziału we własności pozostałymi ograniczonymi prawami rzeczowymi, gdyż mogą one obciążać tylko całą nieruchomość. Szczególnym rodzajem współwłasności w częściach ułamkowych jest udział spadkobierców we współwłasności rzeczy należących do spadku. Do wspólności takiej stosuje się, z mocy wyraźnego uregulowania w art. 1035 k.c., przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, wyjątek stanowi art. 197 i 198 k.c., jednakże z uwzględnieniem przepisów szczególnych
o współwłasności majątku spadkowego (art. 1036-1046k.c.). Z przepisów tych wynika między innymi, że spadkobierca może wprawdzie rozporządzić swoim udziałem
w przedmiocie należącym do spadku, ale dopiero po uzyskaniu zgody pozostałych spadkobierców. Gdyby, bowiem rozporządził udziałem bez zgody chociażby jednego ze spadkobierców, rozporządzenie takie byłoby bezskuteczne w takim zakresie, w jakim naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku ( art. 1036k.c.), np. do otrzymania określonej rzeczy w naturze na wyłączność. To samo dotyczy majątku, który był objęty wspólnością ustawową małżeńską (art. 46 k.r.o.) po jej ustaniu. Współposiadanie rzeczy wspólnej przez właściciela jest jego podstawowym uprawnieniem, które może być jednak zrealizowane tylko w taki sposób, który nie wyłącza
z takiego posiadania innych współwłaścicieli..

            Współwłasność łączna może powstać tylko z określonych stosunków prawnych, na podstawie przepisów regulujących te stosunki. Z istoty współwłasności łącznej wynika jej bez udziałowy charakter i dlatego współwłaściciel nie może rozporządzać swoim prawem dopóki trwa współwłasność łączna. Najczęściej spotykanym przykładem współwłasności łącznej jest ustawowa wspólność majątkowa małżeńska (art. 31 k.r.o.), a także wspólność umowna (art. 48 k.r.o.). Współwłasnością łączną jest także udział wspólników spółki cywilnej, jawnej i komandytowej we własności rzeczy wniesionych przez nich do spółki. W odróżnieniu od współwłasności w częściach ułamkowych współwłasność łączna nie jest samoistnym stosunkiem prawnym zawsze, bowiem jest nierozerwalnie związana ze szczególnym podstawowym stosunkiem prawnym o charakterze osobistym, bez którego nie może być małżeństwo albo stosunek spółki cywilnej, jawnej lub komandytowej, z których wynikają określone w cytowanych wyżej przepisach skutki dotyczące uprawnień wspólników do rzeczy wzniesionych przez nich do spółki. Z chwilą ustania stosunku podstawowego (małżeństwa, spółki) współwłasność łączna zmienia się we współwłasność w częściach ułamkowych. Jednakże przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 197-221) mają zastosowanie o tyle, o ile przepisy dotyczące stosunku podstawowego nie stanowią inaczej.

• PRAWA RZECZOWE OGRANICZONE

            W odróżnieniu od prawa własności, które zapewnia właścicielowi pełnię władzy nad rzeczą, z zastrzeżeniem ograniczeń ustawowych, ograniczone prawa rzeczowe zapewniają uprawnionemu tylko ściśle określony zakres uprawnień do rzeczy. Prawa te statuuje ustawa, tworząc w art. 244 k.c. ich tzw. zamknięta listę (numerus clausus). Oznacza to, że strony nie są władne powołać do życia ograniczonych praw rzeczowych, nieprzewidzianych w ustawie. Ograniczonymi prawami rzeczowymi wymienionymi w art. 244 § 1 k.c. są: użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka.

• UŻYTKOWANIE

 Wśród ograniczonych praw rzeczowych ustawodawca na pierwszym miejscu wskazuje prawo użytkowania. Spośród uprawnień, jakie przysługują użytkownikowi, Kodeks cywilny wymienia  prawo używania rzeczy i pobierania z niej pożytków. Są to uprawnienia
o charakterze rzeczowym a wiec skuteczne jednak, gdy chodzi o treść gospodarczą, zbliżają użytkowanie do dzierżawy. Nie wyczerpują one uprawnień użytkownika, gdyż koniecznym warunkiem ich realizacji jest faktyczne władanie rzeczą. Jest to uprawnienie podobne do zależnego posiadania rzeczy w zakresie odpowiadającym treści użytkowania. Użytkownik nie nabywa własności przychodów, które nie są pożytkami, np. drzew połamanych prze huragan, cegły z rozbiórki budynku.

            Użytkowanie może obciążać tak nieruchomości, jak rzec ruchomą lub prawo zbywalne (art. 265 k.c.). Obciąża zawsze całą rzecz wraz z jej częściami składowymi i przynależnościami chyba, że strony, co do przynależności postanowiły inaczej. Jednakże wykonanie użytkowania nieruchomości może być ograniczone do jej części ( art. 253 § 2 k.c.). Użytkowanie może być odpłatne i nieodpłatne, ustanowione na czas z góry oznaczony, tj. terminowe i bezterminowe..

Użytkowanie jest niezbywalne, co oznacza niemożność rozporządzenia tym prawem, tak wskutek czynności między żyjącymi jak i na wypadek śmierci. Od niezbywalności użytkowania należy odróżnić przeniesienie uprawnienia do jego wykonania przez osoby trzecie, czemu ustawodawca dał wyraz w art. 300 k.c., który wyraźnie stanowi, że służebności osobiste są niezbywalne.

Kolejnym przepisem jest art. 255 k.c. mówiący, że użytkowanie wygasa wskutek niewykonania przez lat dziesięć. Przewidziana w tym przepisie przyczyna wygaśnięcia użytkowania dotyczy wszystkich podmiotów i przedmiotów tego prawa, jeżeli co innego nie wynika z przepisów szczególnych. Termin 10-letni musi mieć charakter ciągły, nie mogą to być różne okresy wynoszące łącznie 10 lat, a początek tego terminu liczy się od dnia faktycznego zaprzestania wykonywania użytkowania. Użytkowanie nieruchomości nieujawnione w księdze wieczystej wygasa z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu własności na rzecz nabywcy nieruchomości na licytacji przeprowadzonej w drodze egzekucji, z wyjątkiem wypadków wymienionych w art. 1000 § 2 i 3 oraz 1001 k.p.c.. Omawiany przepis ma także zastosowanie w sytuacji, w której źródłem użytkowania była decyzja administracyjna.

Skutkiem wygaśnięcia użytkowania jest obowiązek zwrotu przez użytkownika właścicielowi przedmiotu użytkowania. Temu obowiązkowi użytkownika odpowiadają roszczenia właściciela o wydanie rzeczy użytkowej. Może on dochodzić – według swego wyboru-roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 222 § 1 k.c., i wówczas obciąża go dowód własności, lub na podstawie art. 262 k.c., wykazując jedynie, że rzecz została użytkownikowi wydana oraz że użytkowanie wygasło. Roszczenie oparte na prawie własności nie ulega przedawnieniu, a na tle wygasłego użytkowania przedawnia się po 10 latach (art. 118 k.c.). Użytkownik powinien zwrócić właścicielowi rzecz w takim stanie, w jakim powinna się znajdować przy wykonaniu użytkowania w sposób zgodny
z zasadami prawidłowej gospodarki, jeżeli stan ten określała umowa to zgodnie z jej postanowieniami. Roszczenia właściciela przeciwko użytkownikowi o naprawienie szkody wyrządzonej pogorszeniem rzeczy użytkowanej oraz o zwrot nakładów powstają z chwilą wyrządzenia szkody lub dokonania nakładów. Staja się jednak wymagalne dopiero z chwilą zwrotu rzeczy właścicielowi i od tej chwili rozpoczyna się też bieg przedawnienia tych roszczeń. Nie ma znaczenia czy zwrot nastąpił dobrowolnie czy wskutek egzekucji. Tak samo powstają, stają się wymagalne i ulęgają przedawnieniu roszczenia użytkownika przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów.

•  SŁUŻEBNOŚĆ

Kolejnym przykładem ograniczonego prawa rzeczowego jest służebność, z której generalnie rozróżnia się służebność gruntową i osobistą. Zgodnie z art. 285 k.c. nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości prawem, z którego wynika, że właściciel innej nieruchomości może korzystać, w określonym zakresie
z nieruchomości obciążonej. Służebność gruntowa, może mieć na celu zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części art. 285 § 2 k.c. co w stosunkach sąsiedzkich jest czasem ze względów gospodarczych konieczne. Pierwsza z tych nieruchomości nosi nazwę obciążonej, druga zaś władnącej. Z treści art. 285 § 1 k.c. zawierającego definicje służebności gruntowej wynika, że służebności gruntowe pod względem treści dzielą się na czynne i bierne. Czynne polegają na ingerowaniu przez właściciela nieruchomości władnącej w sferze własności właściciela nieruchomości obciążonej. Służebności czynne to na przykład drogi służebne, służebność czerpania wody, służebność okna otwieranego na zewnątrz, przeważnie na podwórko sąsiada.

            Służebności bierne mogą być dwojakiego rodzaju. Mogą polegać bądź na tym,
że właściciel nieruchomości obciążonej ma obowiązek powstrzymania się od działania faktycznego, które mógłby dokonywać w ramach prawa własności (np. zakaz wznoszenia budynku na określonej działce), bądź na tym, że właściciel ten musi się powstrzymać od wykonania takich uprawnień, które w ramach prawa własności służą mu względem nieruchomości sąsiednich – np. pozbawienie prawa wchodzenia na grunt sąsiedni w celu usunięcia zwieszających się z jego drzew gałęzi i owoców (art. 149 k.c.).

            Służebność gruntowa może powstać na mocy umowy, przez zasiedzenie, na podstawie orzeczenia sądowego, ugody sądowej oraz decyzji administracyjnej. Może ją ustanowić właściciel i użytkownik wieczysty. Celem jej ustanowienia jest zwiększenie w sensie gospodarczym użyteczności nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części,
a nie wygoda właściciela lub efekty estetyczne czy krajobrazowe.

            Służebność gruntowa może być ustanowiona tylko na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości, którym może być tak osoba fizyczna jak i prawna. Wyjątek od tej zasady, że służebność może być ustanowiona tylko na rzeczy właściciela przewiduje art.286 k.c. Służebność przysługuje na rzecz całej nieruchomości.

Art. 288 k.c. w odniesieniu do sposobu wykonywania służebności gruntowej ma na celu ochronę interesu właściciela nieruchomości obciążonej. Zakres wykonywania służebności gruntowej zwykle określony w źródle jej powstania, powinien uwzględniać potrzeby i stopień korzystania z nieruchomości obciążonej. W przeciwnym razie działanie lub żądanie właściciela nieruchomości władnącej nie będzie uważane za wykonywanie prawa i nie będzie korzystało z ochrony.

            Kolejnym uregulowanym przepisem jest obowiązek utrzymania (konserwowania) urządzeń potrzebnych do wykonywania służebności np. mostów, rowów, urządzeń odwadniających, podjazdów itp.. Nałożenie tego obowiązku na właściciela nieruchomości władnącej wypływa stąd, że urządzenia te należą do prawa służebności, a ono jest częścią składową nieruchomości. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy z urządzeń tych korzysta tylko właściciel nieruchomości władnącej. Jeżeli natomiast korzystają i uprawniony i obciążony to stosownie do art. 289 § 2 k.c. mogą się umówić, że będą wspólnie utrzymywać te urządzenia.

            Art. 290 reguluje prawny byt służebności w razie podziału nieruchomości władnącej
i obciążonej stanowiąc, że bez względu na to, która z nich jest przedmiotem podziału, służebność ex lege nie wygasa, lecz obciąża nowo powstałe nieruchomości. Właścicielom przysługuje wówczas roszczenie o zwolnienie od służebności w zależności od wpływu podziału na użyteczność nieruchomości władnącej (art.285 § 2 k.c.). Mianowicie, jeżeli
w wyniku podziału nieruchomości:

1. władnącej – zwiększa się użyteczność tylko z części nowo utworzonych działek, właściciel nieruchomości obciążonej może zadąć zwolnienia jej od służebności względem tych działek, dla których służebności utraciła użyteczność;
2. obciążonej – wykonywanie służebności jest zasadne tylko do niektórych działek, właściciele pozostałych mogą żądać zwolnienia ich od służebności.

            Ustawodawca w art. 293 § 1 i 2 ustalił termin wygaśnięcia służebności wskutek niewykonania przez lat 10 oraz w przypadku treści służebności polegającej na nieczynieniu, gdy istnieje stan rzeczy odmienny. Przepis ten normuje jeden z wypadków wygaśnięcia ex lege służebności gruntowych oraz biernych, polegających na obowiązku powstrzymania się właściciela nieruchomości obciążonej od określonych działań w stosunku do własnej nieruchomości.

Kolejną przesłanka do zniesienia służebności gruntowej jest utrata wszelkiego znaczenia dla nieruchomości władnącej. Jest ona spełniona, jeżeli służebność przestała przynosić jakąkolwiek korzyść gospodarczą nieruchomości władnącej, a więc stała się bezużyteczna, i brak jest możliwości zwiększenia gospodarczej użyteczności tej nieruchomości, choćby nie nastąpiła utrata innego znaczenia służebności np. estetycznego.

•  SŁUŻEBNOŚĆ OSOBISTA           

Drugim rodzajem służebności jest służebność osobista. Służebność osobista – jest obciążeniem nieruchomości na rzecz indywidualnie oznaczonej osoby fizycznej. Ustanowienie służebności na rzecz osoby prawnej jest niedopuszczalne. Służebność osobista ma na celu zaspokojenie osobistych potrzeb osoby uprawnionej i niekiedy także jej domowników. Odmienność celów obu rodzajów służebności spowodowała odmienne ich uregulowania. Źródłem powstania służebności osobistej jest umowa pomiędzy właścicielem nieruchomości a osobą fizyczną. Poza umową takim źródłem mogłoby być rozporządzenie testamentowe i obciążenie spadkobiercy zapisem o treści służebności osobistej. Zakres służebności osobistej i sposób jej wykonania oznacza się w braku innych danych, według osobistych potrzeb uprawnionego z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego i zwyczajów miejscowych ( art. 298 k.c.).

Jest to prawo terminowe i wygasa najpóźniej z chwilą śmierci uprawnionego. Służebność osobista nie może wchodzi do masy spadkowej (art. 922 § 2 k.c.). Szczególną cechą służebności osobistych jest zakaz przenoszenia uprawnień na osoby trzecie do ich wykonywania ( art. 300 k.c.).

           

• SPÓŁDZIELCZE PRAWO

 

Wśród ograniczonych praw rzeczowych wskazano w Kodeksie cywilnym (w art. 244 § 1 k.c.) kilka postaci ograniczonych praw rzeczowych występujących w stosunkach spółdzielczości mieszkaniowej, a mianowicie „własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej". Równocześnie jednak zastrzeżono, że stosuje się do nich regulację zawartą w odrębnych przepisach (art. 244 § 2 k.c.). Ponadto należy tutaj sięgać do regulacji prawnej zawartej w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27), wspomaganej dalszym stosowaniem wybranych (a zmienionych) przepisów ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (t.j. Dz.U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) .Zauważyć należy, że według obecnej intencji ustawodawcy wskazane prawa stanowią już przejściową formę zaspokajania potrzeb lokalowych członków spółdzielni mieszkaniowych. Pod rządem nowej ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych występuje teraz - w świeżych stosunkach prawnych - forma „spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego" (art. 9 i n.) oraz „prawo odrębnej własności lokalu" (art. 18 i n.). Podkreślono równocześnie, że „po wejściu w życie ustawy spółdzielnia nie może ustanawiać spółdzielczych własnościowych praw do lokali mieszkalnych, spółdzielczych praw do lokali użytkowych, w tym garaży, ani praw do miejsc postojowych w wielostanowiskowych lokalach garażowych" (art. 37 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych). Natomiast z myślą o wcześniejszych stosunkach prawnych trzeba zauważyć, że po spełnieniu określonych zobowiązań finansowych „na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, w tym spółdzielcze prawo do garażu, spółdzielnia mieszkaniowa jest zobowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu" (art. 39 ust. 1).

Zauważyć należy, że nie znikają nam jeszcze z katalogu ograniczonych praw rzeczowych „własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej". Nie dokonano zresztą w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych zmiany art. 244 § 1 k.c.

• HIPOTEKA

Hipoteka jest ograniczonym prawem rzeczowym obciążającym nieruchomość. Jest ona rzeczowym sposobem zabezpieczenia kredytu, polegającym na tym, że wierzyciel (bank) może zabezpieczyć swoją należność na nieruchomości, z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami i niezależnie od tego, czyją się ona stała własnością (nieruchomość obciążona hipoteką nie jest wyłączona z dalszego obrotu, ale hipoteka, mimo zmian własności, pozostaje na nieruchomości i obowiązuje każdoczesnego właściciela nieruchomości).

            Hipoteką również można obciążyć niektóre prawa zbywalne, prawa rzeczowe przykładem takim może być: spółdzielcze prawo do lokalu, prawo własności nieruchomości, użytkowanie wieczyste, prawo do domu jednorodzinnego, wierzytelność zabezpieczona hipoteką.

            Hipoteka nie jest prawem samodzielnym. Jest ona prawem akcesoryjnym, pozostającym w ścisłym związku z wierzytelnością, którą zabezpiecza. Akcesoryjność hipoteki oznacza, że w zasadzie hipoteka może istnieć tylko o tyle, o ile istnieje prawo zasadnicze, czyli wierzytelności. Hipoteka nie może powstać ani bez wierzytelności, ani nie może być bez niej przeniesiona (art. 79 k.w.u.). Wygaśnięcie wierzytelności powoduje wygaśnięcie hipoteki. Hipoteka, nie uprawnia wierzyciela do korzystania
z nieruchomości, ani też nie daje mu względem niej żadnej władzy faktycznej. Nie ogranicza też praw właściciela do rozporządzania nieruchomością. Jednakże właściciel korzysta
z nieruchomości obciążonej hipoteką z pewnymi ograniczeniami. Nie może on dokonywać takich czynności faktycznych, które mogłyby doprowadzi do znacznego zmniejszenia wartości nieruchomości obciążonej, że wartość jej spadła by poniżej zabezpieczonej wierzytelności. Ogół tych uprawnień składa się na ochronę hipoteki. Hipoteką można obciążyć każdą nieruchomość, bez względu na to czyją ona jest własnością, więc i również nieruchomość państwową. Zasadą jest także i to, że przedmiotem hipoteki może być każda nieruchomość bez względu na jej rodzaj. Zasada ta odnosi się zarówno do nieruchomości gruntowych jak i lokalowych. Przedmiotem hipoteki jest z reguły jedna nieruchomość. Jednakże zdarza się także zabezpieczenie wierzytelności na kilku nieruchomościach, wówczas taki rodzaj hipoteki nosi nazwę hipoteki łącznej. Istota jej polega na tym, że wierzyciel, któremu ona przysługuje może według swojego wyboru żądać zabezpieczenia w całości lub części z każdej nieruchomości z osobna, z niektórych z nich lub ze wszystkich łącznie. Może również według uznania dokonać jej podziału pomiędzy poszczególne nieruchomości (art. 76 k.w.u.).

Hipoteka łączna powstaje już z samego prawa, w wyniku podziału nieruchomości obciążonej hipoteką. Zasadą jest także, że hipoteka zabezpiecza jedynie wierzytelności pieniężne i może być wyrażona tylko w oznaczonej sumie pieniężnej (art.68 k.w.u.) Do powstania hipoteki niezbędny jest wpis w księdze wieczystej (art. 67 k.w.u). Hipoteki wpisuje się wg kolejności złożenia wniosku do sądu o wpis; kolejność wpisu hipotek decyduje o kolejności zaspokojenia poszczególnych wierzycieli z nieruchomości (hipoteka wpisana wcześniej ma pierwszeństwo przed wpisanymi później).

• RODZAJE HIPOTEK

Wyróżnia się kilka rodzajów hipotek. Ze względu na sposób powstania hipoteki dzieli się na: umowną, przymusową i ustawową. Hipotekę zwykłą (umowną) zawierają w formie umowy wierzyciel, stający do tej pory w roli wierzyciela hipotecznego, oraz właściciel obciążonej nieruchomości, stający się dłużnikiem hipotecznym. W przypadkach określonych ustawą o księgach wieczystych i hipotece w roli dłużnika hipotecznego może również wystąpić osoba, której przysługuje inne prawo niż własność nieruchomości.

. W określonych ustawą – rzadkich, a uzasadnionych przypadkach- hipoteka może powstać
i zostać wpisana do księgi wieczystej na wniosek wierzyciela nawet bez wyrażonej w umowie zgody właściciela nieruchomości na obciążenie jego prawa; wielokrotnie wbrew wyraźnej opozycji właściciela. Mówimy wówczas o hipotece przymusowej. Według właściwych przepisów, „wierzyciel, którego wierzytelność jest stwierdzona tytułem wykonawczym, określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym, może na podstawie tego tytułu uzyskać hipotekę na wszystkich nieruchomościach dłużnika” (art. 109 ust 1 k.w.u). Ponadto „hipotekę przymusową można uzyskać także na podstawie postanowienia sądu, postanowienia prokuratora, na mocy przepisów szczególnych, na podstawie decyzji, chociażby decyzja była ostateczna, albo zarządzenia zabezpieczenia dokonanego na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 110 k.w.u). Trzeba jednak uzupełnić, że „hipoteka przymusowa wpisana na podstawie nieprawomocnego orzeczenia, tymczasowego zarządzenia sądu, postanowienia prokuratora albo niedostatecznej decyzji administracyjnej jest hipoteką kaucyjną”(art. 111 k.w.u).

            Odrębnie trzeba wyróżnić „skarbową” hipotekę przymusową zwaną często „ustawową”. Skarbowi Państwa i jednostce samorządu terytorialnego przysługuje hipoteka na wszystkich nieruchomościach podatnika, płatnika, inkasenta, następcy prawnego lub osób trzecich z tytułu zobowiązań podatkowych, a także z tytułu zaległości podatkowych
i odsetek. Jest to hipoteka przymusowa, powstająca przez dokonanie wpisu do księgi wieczystej. Hipoteka przymusowa służy zasadniczo zabezpieczeniu egzekucji wierzytelności. Ustanawia się ją na podstawie „tytułu wykonawczego” określonego w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym. Odesłano tu do przepisów art. 776 i 777 k.p.c.. Podstawę ustanowienia hipoteki może również stanowić postanowienie sądu wydane w trybie postępowania zabezpieczającego określonego w przepisach 730-757 k.p.c..

            Stosunkową nowością w warunkach polskiego ustawodawstwa jest dalsze rozszerzenie przedmiotów obciążenia hipotecznego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Takie rozszerzenie zakresu przedmiotów obciążenia hipotecznego tłumaczono potrzebą rozwoju budownictwa i zabezpieczenia kredytów mieszkaniowych. Zwracano przy tym uwagę, że z ekonomicznego punktu widzenia wskazane prawa spełniają wymagania przedmiotu obciążenia hipotecznego, mają poważną wartość i stanowią przedmiot obrotu. Obciążone hipoteką spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu podlega egzekucji na zaspokojenie wierzytelności w trybie analogicznym do egzekucji z nieruchomości ( 9art 65 ust 5 k.w.u).

Hipoteka ustanowiona na wieczyste użytkowanie obejmuje również nieruchomość budynkową, a więc budynki i urządzenia na użytkowanym terenie, a stanowiące własność wieczystego użytkownika. Własność nieruchomości budynkowej i wieczyste użytkowanie gruntu państwowego lub komunalnego podlegają ujawnieniu w księdze wieczystej.

Biuro nieruchomości Katowice

Jakie wyróżniamy rodzaje nieruchomości? To z pozoru wydawać by się mogło łatwe pytanie ! Jednak w istocie kiedy zadać je nawet najbardziej doświadczonym uczestnikom rynku nieruchomości okazuje się ono sprawiać im nie lada kłopot. Dlatego też postanowiliśmy w ramach przypomnienia usystematyzować ich rodzaje pod kątem formalnym.  Istotnym elementem dla uregulowania stosunków cywilnoprawnych jest podział na rzeczy ruchome (ruchomości) i rzeczy nieruchome (nieruchomości). Ustawodawca w art. 46 k.c. zdefiniował nieruchomości w myśl, którego „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”. Z przepisu tego wynika, że prawu naszemu znane są trzy rodzaje nieruchomości: części powierzchni ziemskiej, a więc nieruchomości gruntowe (zwane przez ustawę gruntami), budynki, oraz części budynków będące lokalami.

NIERUCHOMOŚĆ GRUNTOWA

Grunt jest pojęty, jako rodzaj nieruchomości i nie jest jakąś stałą jednostką przestrzenną wytyczoną np. konfiguracjami terenu lub też miarą powierzchni (np. 1 ha), lecz pojęciem konwencjonalnym. Należy zaznaczyć, że ilość gruntów na tym samym obszarze państwa ulega stałej zmianie z uwagi na podział, scalanie oraz nabywanie nieruchomości. Do gruntu należy również przestrzeń znajdująca się nad i pod jego powierzchnią, ale tylko
w granicach określonych w art. 143 k.c. to jest w granicach społeczno-gospodarczych. Dla tego też właściciel gruntu nie może się sprzeciwić wydobywaniu kopalin pod jego gruntem, które odbywają się na znacznej głębokości, czy też przelotom samolotów.

Istotne jest również to, że praktycznie z nieruchomością gruntową mamy do czynienia wówczas, gdy są spełnione następujące przesłanki:

1. część powierzchni ziemskiej stanowi wyodrębnioną całość i jest oznaczona,
2. oraz jest odrębnym przedmiotem własności.

Artykuł 46 k.c. nie określa, na czym polega wyodrębnienie nieruchomości gruntowej. Przyjmowane jest tutaj kryterium fizyczne oraz prawne. W tym ostatnim chodzi również o rolę, jaką w tym przedmiocie odgrywają przepisy o prowadzeniu ksiąg wieczystych. Wyodrębnienie fizyczne polega na wskazaniu granic zewnętrznych na mapie geodezyjnej lub w drodze ich faktycznego wytyczenia. Zindywidualizowanie części powierzchni ziemskiej przez określenie granic jest warunkiem powstania nieruchomości, lecz zatarcie się granic nie pozbawia nieruchomości cechy wyodrębnienia, lecz uzasadnia ich ustalenie w drodze rozgraniczenia. Wyodrębnienie prawne charakteryzuje się tym, że nieruchomość stanowi odrębny przedmiot własności tj., że własność przypisana jest określonemu podmiotowi. Dla prawnego wyodrębnienia nie ma znaczenia, czy nieruchomość stanowi przedmiot własności jednego podmiotu czy też więcej niż jednego na zasadzie współwłasności, to jest kryterium własnościowe. Z kolei kryterium wieczystoksięgowe tłumaczone jest w drodze wykładni przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece. Przyjmuje się w sposób bezsporny, że wyodrębnienie nieruchomości nie jest uzależnione od tego, czy dana nieruchomość posiada urządzoną księgę wieczystą. Księgi wieczyste zakłada się i prowadzi dla nieruchomości, które nie mają ksiąg wieczystych albo, których księgi wieczyste zaginęły lub uległy zniszczeniu. O wyodrębnieniu nieruchomości na tej drodze prawnej decyduje ocena materialno-prawna. Założenie księgi wieczystej dla danej nieruchomości sprawia, że występuje ona w obrocie prawnym, jako wyodrębniony książkowo przedmiot materialny, który już uprzednio, tj. w okresie przed założeniem księgi wieczystej, posiadał wyodrębnienie tyle, że według poza książkowego kryterium. Ze względu na rolę ksiąg wieczystych wyodrębnienie nieruchomości w drodze urządzenia księgi wieczystej wzmacnia sferę własności w tej kwestii art. 5 k.w.u wprowadza rękojmie wiary publicznej ksiąg wieczystych.

            Liczba ksiąg wieczystych przesądza o takiej samej liczbie nieruchomości, dla których księgi te zostały urządzone. Jeżeli doszło, zatem do założenia jednej księgi wieczystej dla kilku nieruchomości gruntowych, to wówczas w obrocie prawnym wszystkie te grunty występują już, jako jedna rzecz (nieruchomość). Taka sama zasada funkcjonuje w sytuacji odwrotnej. Nieruchomość można wyodrębnić poprzez podział. Podział nieruchomości
w znaczeniu prawnym prowadzi do powstania nowej nieruchomości. Nie dotyczy to sytuacji, gdy dla tych gruntów stanowiących całość gospodarczą prowadzona jest jedna księga wieczysta. Wówczas istnieje tylko jedna nieruchomość. Grunty należące do różnych właścicieli stanowią odrębne nieruchomości. Jeżeli dochodzi do sprzedaży w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego wydzielonej fizycznie części nieruchomości, to powstaje druga, mniejsza nieruchomość. Dla tej części zakładana jest księga wieczysta – także wówczas, gdy dla większej nieruchomości była ona już prowadzona.

                        Pojęcia nieruchomości i gruntu składające się na treść art. 46 k.c. są synonimami. Natomiast pojęcia działki nie można mylić z pojęciem nieruchomości gruntowej. Działka jest jednostką geodezyjną uwidocznioną na mapie ewidencyjnej. Może tworzyć całą nieruchomość, bądź wchodzić w jej skład, jako jedna z nich.

W odniesieniu do wszystkich gruntów prawo polskie przyjęło model wyrażony w premii rzymskiej: superficies solo cedit („wszystko, co wznosi się nad gruntem, przypada gruntowi”), jednakże nie jest to charakter bezwzględny, gdyż ustawa przewiduje wyjątki np. budynki.

BUDYNKI

Nieruchomościami budynkowymi są budynki trwale związane z gruntem, które na podstawie przepisów szczególnych nie są częściami składowymi nieruchomości gruntowej, lecz stanowią odrębny od niej przedmiot własności art. 46 § 1 k.c.. Nieruchomość budynkowa, jako odrębna od gruntu własność może powstać w przeciwieństwie do nieruchomości lokalowej, tylko na podstawie normatywnej, czyli wyłącznie na podstawie szczególnego przepisu prawnego określającego taki status prawny budynku oraz relacje tego prawa do prawa do nieruchomości, na której budynek został wybudowany. Takim przepisem będącym wyjątkiem od zasady superfacies solo cedit, jest art. 235 k.c., stanowiący, że budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. W takim wypadku przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Oznacza to, że wieczyste użytkowanie jest prawem głównym, a własność budynku prawem pochodnym. Odrębna własność takiego budynku może być w jednym wypadku prawem związanym z użytkowaniem wieczystym a w innym z użytkowaniem zwykły. Powiązanie odrębnej własności budynku z gruntem stanowi w obecnym stanie prawnym regułę, od której nie ma odstępstwa. Podstawowym wymaganiem, jakie stawia Kodeks cywilny dla powstania odrębnej własności budynku, jest jego trwałe związanie z gruntem. Oznacza to, że nie odpowiadają temu wymaganiu budynki tymczasowe, które według przepisów prawa budowlanego są budynkami przeznaczonymi do czasowego użytku w okresie krótszym niż czas ich technicznej trwałości, przewidziane do przeniesienia na inne miejsce lub do rozbiórki, także niepołączone trwale z gruntem, jak kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej, barakowozy itp.. Połączenie musi być dokonane w sensie fizycznym, nie tylko gospodarczym. Należy przez to rozumieć mocne połączenie w takim stopniu, że odłączenie spowodowałoby zasadniczą zmianę. Sama tylko techniczna możliwość rozebrania budynku i przeniesienia go na inne miejsce nie ma istotnego znaczenia, gdyż z chwilą rozbiórki zmianie ulega zarówno całość jak i odłączona cześć. Jeżeli natomiast budynek tymczasowy zostanie później na skutek przebudowy trwale związany z gruntem, to może stać się odrębnym od gruntu przedmiotem własności, bo odpowiada wówczas przewidzianemu w art. 46 k.c. wymaganiu. Pojecie „trwałe związanie
z gruntem” zawiera ponadto także element czasowości. Jeśli nawet budynek w sensie fizycznym mocno jest związany z gruntem, ale został wybudowany, jako tymczasowy, to przynajmniej od chwili zmiany przeznaczenia nie może już być traktowany, jako trwale związany z gruntem. Natomiast dom mieszkalny lub użytkowy, mający przeznaczenie nieograniczone w czasie, będzie zawsze traktowany, jako odpowiadający wymaganiom art. 46 k.c., Nawet wtedy, gdy został wzniesiony nie na fundamentach, ale na podmurówce.

W obecnym stanie prawnym odrębną własność na podstawie przepisów szczególnych mogą stanowić między innymi następujące budynki:

a) wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gminy (związku gmin) przez wieczystego użytkownika albo nabyte przez niego zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, przepisy te zawiera ustawa
z 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami,

b) garaże wybudowane na podstawie pozwolenia na budowę na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa lub gminy (związku między gminnego) przez najemcę, z jego własnych środków i przez niego nabyte; prawo nabycia takiego garażu
i otrzymania gruntu w użytkowanie wieczyste przysługuje osobie, która garaż wybudowała a także jej następcy prawnemu (art. 211 u.g.n.)

c) wyodrębnione przez spółdzielnie mieszkaniową wielostanowiskowe garaże wybudowane na gruncie spółdzielni;

LOKALE

Ostatnią grupą nieruchomości są nieruchomości lokalowe gdzie z definicji wynika, że nieruchomością lokalową jest cześć budynku (lokal) związanego trwale z gruntem, która na podstawie przepisów szczególnych stanowi przedmiot własności odrębnych od gruntu (art. 46 § 1 k.c.). Nieruchomością lokalową może być tylko samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu, wyodrębniony prawnie w osobny przedmiot własności na podstawie umowy lub jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność nieruchomości i konstytuwnego wpisu do księgi wieczystej.

Podstawowe przepisy szczególne regulujące sposób ustanawiana odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu oraz prawa i obowiązki właścicieli tych lokali reguluje ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r o własności lokali oraz – lokali w domach spółdzielni mieszkaniowych – ustawa z 15 grudnia  2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Ustanowienie odrębnej własności lokali położonych w budynkach usytuowanych na gruntach znajdujących się w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej może nastąpić dopiero po nabyciu przez spółdzielnie mieszkaniową własności lub prawa użytkowania wieczystego działek budowlanych, na których wybudowano te budynki.

Przedmiotem odrębnej własności nie jest konstrukcyjna cześć budynku, jak na przykład określona kondygnacja, ale lokal, do którego mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet nie przylegały do niego bezpośrednio lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane pomieszczeniami przynależnymi. Lokal musi mieć charakter samodzielny. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy o własności lokali jest wydzielona trwałymi ścianami
w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz
z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Dotyczy to także samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Z własnością wyodrębnionego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, stanowiącej grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział ten odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Wspólność ta stanowi współwłasność ułamkową przymusową, niepodlegającą w zasadzie zniesieniu, istniejącą dopóki trwa odrębna własność lokali.

W razie sukcesywnego wyodrębniania poszczególnych lokali, samodzielne lokale, niewyodrębnione pozostają nadal przedmiotem wyłącznego prawa właściciela nieruchomości, z tym jednak zastrzeżeniem, że jego udział w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Biuro nieruchomości HomeAgent Katowice

Biuro nieruchomości HomeAgent Katowice

Jak bezpiecznie przeprowadzić transakcję: kupno działki ? Co należy sprawdzić zanim zdecydujesz się na jej zakup? Jakie potrzebne będą dokumenty do przeprowadzenia transakcji oraz co może Cię zaskoczyć i dlaczego kupując lub sprzedając działkę warto skorzystać usług biura nieruchomości?

Zobacz film na naszym kanale YouTube a jeśli podobał Ci się prezentowany materiał daj "lajka" i wyłącz subskrybcję aby być na bieżąco z nowymi materiałami!

Nasze oferty działek na sprzedaż sprawdzić możesz klikając w link: działki na sprzedaż

HomeAgent - biuro nieruchomości Katowice

Dlaczego warto współpracować z agentem nieruchomości?

Każdy z Nas w pewnym momencie swojego życia ma odczynienia z nieruchomościami. Może to być zakup swojego pierwszego M, albo wynajem mieszkania, przeprowadzka, może to być temat związany z odziedziczeniem nieruchomości po rodzinie. Czasami sytuacje życiowe sprawiają ze musimy sprzedać swoja nieruchomość i znaleźć coś innego mniejszego, większego czy w innym mieście.

Jeżeli jesteś na tym etapie, zastanawiasz się po co mi właściwie Agencja, czy mogę to zrobić sam.

Sprawdź dlaczego WARTO?

1. Agent to DOŚWIADCZENIE, a więc wiedza o rynku, o cenach, transakcjach, o czasie sprzedaży ale to również ilość transakcji, pełen wachlarz, które gwarantują bezpieczeństwo. To znajomość rynku, przepisów, dokumentów. Agent prowadzi Cie przez cały proces sprzedaży, od ustalenia ceny rynkowej również na bazie transakcji, po ustalenie planu marketingowego , prezentacji, zadba o dokumentację, sprawdzi stan prawny nieruchomości i tym samym zadba o bezpieczeństwo transakcji.

2. DZIAŁANIE- Agent nieruchomości po podpisaniu umowy pośrednictwa może działać w Twoim imieniu, wyciągnąć wszystkie niezbędne dokumenty potrzebne do sprzedaży czy innej transakcji, zaświadczenia z Urzędów, Spółdzielni i innych instytucji. Prowadzi również wszystkie działania promujące Twoja nieruchomość. Dba o stronę wizualna jakościowa ogłoszenia. Może zorganizować DRZWI OTWARTE czy spacer wirtualny po nieruchomości. Pamiętaj, ze agencja współpracuje również z inwestorami, czy ma w swojej bazie klientów, którzy zgłaszają zapotrzebowania na nieruchomości. Może wiec skrócić czas transakcji, gdyż dotrze do właściwych osób. Dobry Agent nieruchomości współpracuje również z innymi biurami, co również poszerza zasięg Twojej oferty. Prowadzi w Twoim imieniu również NEGOCJACJE, stawiając na profesjonalizm i dbając o dobro transakcji.

Angażując Agenta możesz sprzedać swoja nieruchomość płacąc wynagrodzenie a i tak uzyskać

• Wyższą cenę

• Bezpieczeństwo

• Oszczędność czasu

niż gdybyś robił to samodzielnie. Agent nieruchomości pomoże wyróżnić się Twojej ofercie na tle innych. Korzystając z oferty biura nieruchomości otrzymujesz te wszystkie profity, których nie uzyskałbyś działając na własna rękę. WARTO ZAUFAĆ PROFESJONALISTĄ!

Zapraszam do współpracy!

Biuro nieruchomości HomeAgent Katowice

Biuro nieruchomości HomeAgent Katowice zaprasza do współpracy wszystkich Państwa, którzy chcieliby szybko, skutecznie i korzystnie sprzedać lub wynająć mieszkanie, dom, lokal, biuro, działkę, magazyn a  także kamienice w mieście Katowice i okolicznych miejscowościach.

Biuro nieruchomości HomeAgent Katowice zachęca również do kontaktu wszystkich Państwa poszukujących mieszkania, domy, lokale, działki, magazyny czy kamienice do kupna lub do wynajęcia w mieście Katowice oraz innych miastach Śląskiej aglomeracji.

Jako skuteczni pośrednicy w obrocie nieruchomościami zapewniamy stuprocentową skuteczność działania.

Jeśli chcieliby Państwo skorzystać z naszych usług zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu +48 530 860 700.

Dziękujemy !